Z ogromnym żalem żegnamy Cecylię Szpurę – absolwentkę SGPiS, przez całe swoje życie zawodowe związaną z Polskim Towarzystwem Turystyczno-Krajoznawczym. Pracowała w Zrzeszeniu Gospodarki Turystycznej PTTK, w pionie ekonomicznym Zarządu Głównego PTTK, była przez wiele lat wspaniałą główną księgową Zarządu Głównego PTTK. Uczestniczyła znacząco we wszystkich głównych przemianach struktury i działalności gospodarczej Towarzystwa. Na początku lat osiemdziesiątych ubiegłego wieku była sekretarzem Rady Ekonomicznej Zarządu Głównego PTTK. Utrzymywała zawodowe i serdecznie koleżeńskie kontakty z kadrą jednostek gospodarczych PTTK; zakładów Foto-Pam, zakładów remontowo-budowlanych, Biura Turystyki Zagranicznej i Wydawnictwa PTTK „Kraj”, a przede wszystkim okręgowych zespołów gospodarki turystycznej. Dbała konsekwentnie o jedność ekonomiczną PTTK, wspomagała w sferze finansowej działalność gospodarczą oddziałów PTTK. Jako główna księgowa Zarządu Głównego PTTK walnie przyczyniła się do odpowiedzialnego przebrnięcia Towarzystwa przez wiele złożonych, skomplikowanych spraw, wynikających głównie ze zmian w systemach finansowych. Była niezwykle uzdolnioną ekonomistką i finansistką. To razem z ogromem Jej odpowiedzialności, konsekwencji oraz dużą kulturą pracy spowodowało Jej wielki autorytet w Towarzystwie.
Pani Cecylia, Celina, a dla nas Celinka była urzekającym człowiekiem, koleżeńskim i ciepłym.
Gdyby szukać słowa, które oddawało Jej charakter, postawę i stosunek do ludzi, byłoby to słowo dobroć. Nie potrafiła być inna. Ani w pracy, ani w stosunku do innych ludzi. Łączyła pryncypialność z wiarą i sympatią do każdego człowieka. Nigdy nie odmówiła potrzebnej pomocy. To właśnie tak pojmowana dobroć wymuszała na Niej wielką pracowitość, szukanie niekonwencjonalnych rozwiązań ratujących i ludzi, i sprawy. Ta Jej dobroć rodziła do Niej sympatię i szacunek.
Była człowiekiem niezwykle skromnym; dbała o to, aby nikogo niepotrzebnie nie urazić, troszczyła się o sprawy nie zawsze zauważane przez innych.
Należy sądzić, że pojmowanie patriotyzmu i wierności wyrażała pracą, troską o człowieka, braniem na siebie odpowiedzialności.
Była też dobrą żoną i serdeczną matką. Cieszyła się z sukcesów zawodowych męża Zenona i była niezwykle dumna z kompetencji i postawy życiowej swojej córki Moniki.
Celina była wierna przyjaźniom. Stąd wieść o Jej śmierci nie tylko zasmuciła, ale pogrążyła w żalu. Wielu żałowało, że nie zdążyło Jej powiedzieć jak bardzo Ją cenią i lubią.
Mieliśmy zaszczyt współpracować z Nią w kierownictwie Biura Zarządu Głównego PTTK. Łączymy się w żalu z córką Moniką.
Odszedł wielki, skromny człowiek Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego. Na zawsze pozostanie w naszej pamięci.
Roman Bargieł, Marek Boguszewski, Andrzej Gordon, Kazimierz Kowalski, Ryszard Kunce, Wojciech Redzej, Barbara Stupnicka, Janusz Samoć
